Mijn hemel, wat is het stil.
De snelweg is verlaten als op de autoloze zondag van Den Uyl, hoewel ik toen nog maar een kind was. Bij de supermarkt worden handvatten besproeid en met een doekje afgenomen. Mijn handen voelen droog, als perkament. Mooi woord, behalve als je handen zo voelen. 
Warm is het, al dagenlang. Maar geen mens op straat, behalve de durfallen of gekken, ik weet het niet. Geen leerling in de school, een enkele teamleider of een docent. 

Ik loop met een boog om mensen heen, alsof ze melaats zijn. En zij om mij. Er is maar één veilige plek: mijn auto, waar niemand aan mijn stuur zit en niemand in mijn omgeving kan hoesten of niezen. 
Vrienden spreek ik over de telefoon. Of niet. Maar in ieder geval niet live. Collega’s en leerlingen zie ik niet meer. Collega’s op het scherm via een Teams vergadering. Teams, prachtig woord, maar wat is een team als je elkaar alleen maar op een scherm ziet? 
Vier gezichten, vaag, soms opzij kijkend. De rest van het team onzichtbaar, omdat ze de microfoon hebben uitgezet om een kakofonie van een oncontroleerbare vergadering te voorkomen. 

Dynamiek, dat is wat ik mis. De dynamiek is weg. De dynamiek van de werkelijke ontmoeting, de intonatie zien en horen, voelen. Contact op afstand, afstandelijk met recht. 
Hoe lang moet dit nog duren?  Want wat verlang ik weer naar de dynamiek van de school, leerlingen, docenten, onderwijs ondersteunend personeel. Deze tijd geeft wel aan hoe fantastisch het is om in het onderwijs te werken. 

Tegelijkertijd zijn er kansen. Veel scholen hebben in deze luttele weken doelen bereikt waar ze anders jaren over zouden doen. We staan straks voor de uitdaging om, wanneer we weer open mogen, de opbrengsten van deze periode vast te leggen in de organisatie. 
Over een aantal jaren zullen we spreken van scholen voor Corona en scholen na Corona.
Want de stappen die nu gezet worden op het gebied van onderwijs op afstand kunnen in de toekomst helpen om fluctuaties in leerling aantallen op te vangen. Daar waar nu voor veel geld noodlokalen worden geplaatst om groei op te vangen, die later weer leeg komen te staan, kan straks door digitale lessen tijdelijk maatwerk worden geleverd om het ruimtetekort op te vangen.
Digitale lessen kunnen ook een bijdrage leveren aan het verminderen van verplichte tussenuren op school, want waarom zou een leerling met twee tussenuren voor zijn achtste uur de laatste les niet digitaal mogen bijwonen?
En wat te denken van de besparing op papier die het digitaal toetsen met zich meebrengt?

Mooi om te merken hoe we in deze bizarre tijd ons best doen om elkaar hoop en hulp te bieden. Dit is wellicht het mooiste van deze tijd: we staan schouder aan schouder – op anderhalve meter – om elkaar en de leerlingen te helpen. Wat een kracht. Perkament of geen perkament. En straks….. straks kunnen we na de dynamiek van de school weer genieten van de stilte.

Teus de Vries, partner De Roo